“प्रेम, विरोध आणि रक्तरंजित शेवट; घराघरात नात्यांची घातक घडी”
पोलीस महानगर नेटवर्क
मुंबई – अंधेरी एमआयडीसी परिसरात घडलेली ही घटना समाजाला हादरवणारी आहे. एका तरुणीने आपल्या प्रियकराच्या मदतीने आपल्या वडिलांचा जीव घेतला. हे फक्त गुन्हेगारी कृत्य नाही, तर एका संपूर्ण कुटुंबाच्या नात्यांचं तुटणं आहे. शंकर कांबळे या ५८ वर्षीय वडिलांनी आपल्या मुलीच्या प्रेमसंबंधांना विरोध केला होता. एकीकडे वडील आपल्या मुलीच्या हितासाठी तिच्या निर्णयांना प्रश्नचिन्ह लावतात, तर दुसरीकडे, तीच मुलगी भावनिक गुंतवणुकीच्या आहारी जाऊन प्रियकरासह वडिलांचं जीवन संपवते. ही भीषण घटना फक्त ‘क्राईम न्यूज’ म्हणून पाहता येणार नाही.
प्रेम, जबाबदारी आणि दडपशाही
प्रेम ही भावना जितकी शक्तिशाली, तितकीच धोकादायक ठरू शकते, जेव्हा त्यात स्वार्थ, राग आणि उद्दामपणा मिसळतो. सोनालीचं पहिले लग्न मोडणं आणि दुसऱ्या व्यक्तीसोबत पळून जाणं यातून ती निर्णयक्षम आहे असं वाटतं, पण वडिलांचा विरोध पचवू न शकणं ही तिची अपरिपक्वता दाखवते. आज अनेक तरुण मुलं-मुली आपले निर्णय स्वतंत्रपणे घेतात, पण त्यांच्या निर्णयांची जबाबदारी घेतली जाते का? की विरोध झाला की तो मिटवण्यासाठी टोकाचा मार्ग पत्करणं हेच सहज आणि सरळ उत्तर बनलं आहे?
कायदा आणि गुन्हा यामधली रेषा
या प्रकरणात भारतीय नवसंहितेतील (बीएनएस २०२३) कलम १०३ (हत्या), ११५(२) (गंभीर दुखापत) आणि ३(५) अंतर्गत गुन्हा दाखल झाला आहे. पोलिस तपास करत असले तरी हे प्रकरण समाजाला प्रश्न विचारायला लावतं, मुलगा आणि मुलगी दोघेही आरोपी असताना, यामध्ये नात्यांची किंमत किती राहिली आहे?
समाजाला आत्मपरीक्षणाची गरज
या घटनेच्या निमित्ताने आपण समाज म्हणून विचार करायला हवा की, कुटुंबातील मतभेदांची परिणती हिंसक टोकाला का जाते? तरुणांना भावनिक शिक्षणाची, तणाव व्यवस्थापनाची गरज आहे का? पालकांनी संवाद आणि विश्वास यावर भर द्यायला हवा का?
शंकर कांबळे हे वडील म्हणून आपली जबाबदारी पार पाडत होते, पण त्यांची पद्धत मुलीला पटली नाही. संवादाऐवजी संघर्ष झाला, आणि त्यातून झाला एक अनर्थ. यासाठी केवळ आरोपी दोषी नाहीत, तर संवादाची जागा टाळणारा, भावनांना दाबणारा समाजही काहीसा जबाबदार आहे.